The Economist, het eerder conservatief-liberale Britse weekblad besteed aandacht aan onze verse Turquoise coalitie. Ons land wordt de nieuwe coalitie neergezet als rijk en dicht bevolkt maar ook met een potentie voor ethnische spanningen. De regering speelt in op de angsten van wat The Econ0mist noemt “een bange plattelandsburgerij”.
Dit is niet het Nederland waar ik 27 jaar geleden naar teruggekomen ben. Ik behoorde twee keer tot de massa-immigratie van 35000 Nederlanders die terugkeren na een verblijf als tweederangsburger in het buitenland. Nederlanders vormen al 5o jaar veruit de grootste groep migranten en ze hebben ook een inburgeringsprobleem. Ik heb getwijfeld over België maar ik heb nog steeds liever Nederland. Waarom: omdat ik dominee en koopman ben, ondat ik trots ben op de Deltawerken en het Concertgebouworkest. Omdat ik van Vermeer houdt en van Rijsttafel, van bitterballen en couscous. Ik houd van Nederland omdat het niet wegkijkt voor problemen. In Nederland is de broekriem aanhalen nationale volksport nummer twee, na het fietsen tegen de wind in. Omdat Nederlands een schitterende taal is, onze eigen huiskamer (onverstaanbaar voor de anderen) maar open voor nieuwe woorden. Omdat hier elke rivierduin een dramatisch relief is, een sloottocht een uitnodiging tot een wereldreis. Ik ben ook trots omdat we gidsland willen zijn en eigenlijk de hele wereld willen polderen. Omdat we blij zijn met een aandeel van 6% van de wereldhandel en de rest aan de anderen gunnen. Omdat we graag met iedereen meedenken (als we eraan kunnen verdienen). Omdat we trots zijn alle universiteiten in de wereld top 250 hebben en zodra het lente is in korte broek op het terras zitten. Omdat je mag samenwonen voor het huwelijk, zelf over leven en dood mag nadenken, omdat we iedereen een eerste en een tweede kans gunnen.
Maar nu is het anders. We hebben een regering zonder ambitie om te hervormen zonder het intellect een visie te ontwikkelen. De regering grijpt niet in waar het moet en treed op aan de marge. Weinig daden, veel symboliek, vooral reactionnaire symboliek. Zoals The Economist stelt: “More surprisingly, the government has shunned any serious attempts at structural economic reform. Mark Rutte, leader of the VVD and prime minister-in-waiting, campaigned on a pledge to revitalise the Dutch economy. But no substantial effort will be made to reform either the labour market or the inflated government-subsidised housing market. The generous pension system will remain, and the pension age will creep up by just a year, from 65 to 66, and then not until 2020. “This must be the most conservative and anti-reform economic programme we have had in the past 40 years,” says Sweder van Wijnbergen, professor of economics at the University of Amsterdam”.
Dat Koppejan en Ferrier een akkoord steunen vol door Wilders afgedwongen symboolpolitiek (geen Boerka’s voor teckels) maar in wezen niets doet aan de voedingsbodem voor verval in de moeilijke buurten, dat een nationale politie opricht die vooral de afrekeningen in het criminele milieu aanpakt maar niet de openbare orde in Terweijde, die oreert over minimumstraffen maar geen prioriteiten in het opspoorbeleid stelt. Deze CDAérs laten zich binden door een onnavolgbare bezweringsformule. Nogmaals The Economist: “The agreement is long on heavy-handed police tactics as a response to crime-ridden ethnically mixed neighbourhoods, but has nothing to say about poor infrastructure, school drop-out rates, skills shortages and low social mobility among both immigrants and natives in such areas.” Kortom de kiezers van Wilders worden belazerd, de korting van de subsidie op het Concertgebouworkest lost geen enkel grootstedelijk probleem op.
Nederland heeft bij tijd en wijle regeringen gehad die niet om de hete brij heen liepen, de problemen erkenden en aan de slag gingen. Lubbers I, Paars I, Balkenende II en zelfs den Uyl, wisten draagvlak te krijgen voor hard ingrijpen, maar ze wisten ook visie te creeren. van Agt I, Balkenende IV en nu Rutte I als dieptepunt, bieden alleen illusies en geen perspectief. Onze kinderen betalen de rekening. Als ik betreur dat Wilders meeregeert is het nog niet eens om zijn aanval op de rechtstaat of zijn aanval op een achterlijke Islam of een tweedeling. Ik ben geen Islam adept, ik denk eerder dat onze samenleving versplinterd dan tweedeelt en ik weet dat Europese verdragen de meeste reactionaire onzin tegenhouden (die verdragen zijn immers democratisch door ons geratificeerd).
Ik betreur het Turquoise kabinet dat ons afleidt van de echte problemen: de opkomst van China en het verval van Europa, de verrommeling van ons landschap, het opraken van energiebronnen en het hufterig gedrag van blanke mannen in leasebakken: bunkerkleven, rechts inhalen en altijd gelijk willen hebben. Wilders schept een Nederland waarin ik ons niet meer in herken, legitimeert een regering waarin mijn kinderen zich niet in berusten, en dwingen me in Europa voortdurend mijn excuses aan te bieden. Dat was tot daar aan toe als niet 70% van onze welvaart door internationale handel komt. Wilders is een dure grap voor Nederland, Rutte en Verhagen zijn kostbare handlangers.
(The Economist, 07.10.2010) Zie ook: Charlemagne: A false prophet
