Vroom en Dreesman: Tragiek van de nestbevuiler
Donderdag 21 januari gaf ik een lezing in Arnhem voor het Nederlands Textielinstituut. Het onderwerp was de toekomst van de vezelproductie. De titel was: Race tegen de Klok, de beschikbaarheid van textielvezels in 2030. Ik heb gepostuleerd dat de beschikbaarheid van vezels, niet een probleem van vezels is maar van land, water en energie. Ik heb ook gepostuleerd dat het geen technologisch probleem is maar een economisch en politiek probleem.
Spijkerbroek: beste opbrengst M2
Economisch is kleding de beste manier om een vierkante meter winkeloppervlakte te exploiteren. Kleding is niet meer dan een transformatie van vezel in een gebruiksartikel door de inzet van slechtbetaalde arbeid ten behoeve van het betalen van pensioenen. Ik heb dus gepleit voor een andere vorm van consumptie, zoals ook in een eerdere lezing in 2009. Ik heb verder ook aangegeven dat bedrijven zich bewuster moeten verhouden tot hun maatschappelijk omgeving. De oplossing van vezeltekort is immers politiek: door het beprijzen van schaarste en het bevorderen van samenwerking in de keten.
V&D: Voorbeeld hoe het niet moet
Ik kon het niet laten om stil te staan bij V&D een voorbeeld van hoe het dus niet moet. Ook de FD ging in op het failliet van hedge-fund kapitalisme in de herstructurering van V&D. Een goede blog ging ook recentelijk in op de focus van retail op brutomarge in plaats van op voorraadbeheersing. De afgelopen dagen staat V&D uitgebreid in de krant. Ik heb een geschiedenis van 25 jaar met Vroom en Dreesman. Nauwelijks als consument, want ik kan me niet herinneren ooit meer dan 20 Euro bij de V&D gekocht te hebben.Mijn band gaat terug tot het bezoeken van leveranciers van V&D voor mijn doctoraalscriptie. Ze zijn allemaal, ja allemaal, verdwenen. Afgeknepen door de inkoopmacht van V&D en collega’s. Wat ook bij blijft is dat je voor een scriptie hoor en wederhoor wilt toepassen. Maar V&D wilde niet geïnterviewd worden.
Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen
In de jaren negentig heb ik V&D beter leren kennen als een bedrijf dat niet wilde spreken over harmonisatie van dataverkeer tussen retail en leverancier, dat duurzaamheid geen issue vond. Het bestempelde maatschappelijk verantwoord ondernemen als een modegril. Kinderarbeid kwam neer op een verschil van definitie van mensenrechten. Het dwong ondernemers te innoveren maar zonder probleem kon V&D ze laten vallen voor een inkoopvoordeel van 5 ct per onderbroek. Als je 10 jaar bij de werkgeversvereniging werkt dan leer je indringend de onderkant van het kapitalisme kennen.
Eigen eco-systeem vervuilen
V&D is een van de vele bedrijven, die Erik van Buiten noemt in een artikel in FD, die vakkundig zijn eigen eco-systeem heeft vervuild om tenslotte na de hele omgeving verknald te hebben in de walm van de eigen rotzooi sterft. V&D heeft samen met zoveel grootwinkelbedrijven het eigen falen via inkoopmacht afgewenteld op haar leveranciers. Die leveranciers hebben of het loodje gelegd of hebben zich onttrokken aan de inkoopmacht door eigen merken te beginnen. Als je anderen iets gunt dan zijn mensen je in slechte tijden bereid te helpen. Maar als je een verlenging van betaaltermijnen (vorig jaar) oplegt of het salaris van je personeel eenzijdig kort (vorige week), of een huurverlaging eist (deze week) kun je op weinig mededogen rekenen.
Reputatie komt eerst
Het falen van V&D staat niet op zichzelf. Ook Etam, M&S Mode en vele anderen hebben daaraan bijgedragen. Het Nederlands grootwinkelbedrijf heeft al minstens veertig jaar geweigerd zich verantwoordelijk te voelen voor haar bedrijfsomgeving. Maar als je niemand iets gunt, dan gunt aan het einde niemand je iets. De gunfactor, en dus je reputatie is een essentiële dimensie van ondernemerschap. Dat laat een recent onderzoek van mijn Berenschot collega’s zien.
Plan voor de Binnenstad
Ik heb gisteren namens D66 Gelderland de laatste hand aan een plan voor de Gelderse binnensteden gelegd. Dat presenteren we op 11 februari in Doetinchem. De overheid kan iets doen aan de bedrijfsomgeving en moet dat zeker doen. Maar de overheid kan niet veel doen aan bedrijven die de weg kwijt zijn, en dat al helemaal als die bedrijven zich niet tot hun omgeving verbonden voelen. Wel is duidelijk dat het revitaliseren van binnensteden een coalitie van betrokken partijen vraagt met een lange adem. Daar horen geen opportunisten bij. D66 wil duurzame groei.
