Made in China
Zelfs op vakantie in Frans Baskenland blijft de vraag waar worden dingen gemaakt actueel. In Baskenland is er een streekproduct dat bestaat uit uit een kettinggeverfd doek in meerdere kleuren strepen, vaak op de achtergrond van ecru. De laatste fabriek die dit weefsel maakt staat in Oloron en sinds kort heeft Ascain een filiaal: een winkel en een weverij met drie getouwen. Volgens de heer Lartigue komt er veel namaak uit China. Ik geloof graag dat er uit China goedkope troep komt en namaak. Maar soms weet ik het niet zeker.
Vibram!
Ik heb onlangs een paar Vibram “FiveFingers” gekocht. Een uniek product, ontwikkelt door de firma Vitale Bramani in Varese: een soepele schoen, eigenlijk een tweede huid met een stevige laag rubber-eelt en voor elke teen een plek. Op de bijsluiter staat Made in China. Is het ontwerp bepalend of de fabricage bepalend voor de identiteit van het product? Ik denk het eerste en van de aanschafprijs van 90 Euro blijft 80 Euro in de EU. Hetzelfde geldt voor mijn vernuftige rugzak van Deuter, de zeilkleding van Musto, de Ipod van mijn dochters. Stuk voor stuk must-haves, Maar elk made in China.
Creatieve Industrie?
Ik heb daar verschillende gedachtes bij. In de eerste plaats dat de kern van het product niet meer in zijn stoffelijke verschijning zit, maar in het ontwerp en de marketing. In de tweede plaats dat de assemblage arbeidsintensief is en dat productie in China bijdraagt tot een aanvaardbare prijs of winst. In de derde plaats dat als er zelfs kwaliteitsproducten uit China komt, het Made in China niet langer een diskwalificatie is. Tenslotte troost ik mij met de gedachte dat het vervaardigen van zeilpakken misschien geen strategische sector voor de economie is.
Het drama Peugeot
Maar ondertussen ontslaat Peugeot duizenden arbeiders en wordt er in Frankrijk geen herenkleding meer gemaakt. De top herenmodezaak in het dorp verkoopt naast Armani, de merken G-Star en Scotch & Soda (beiden uit Nederland maar Made in C…. en met een matige verhouding kwaliteit/prijs). De Fransen gaan naar McDonalds en lezen Amerikaanse thrillers. En door de winkelstraten lopen renteniers, consultants, ambtenaren, leraren en monteurs. Kan een continent leven zonder industrie. Of is de nakende devaluatie of desintegratie van de Euro de voorbode van een re-industrialisatiegolf.
Casino-economie
Het is wrang dat we moeten consumeren om de economie aan de gang te houden. Maar onze kasten puilen uit van spullen. We wonen (van Sevilla tot Zwolle) in onverkoopbare huizen maar weten ons geen raad met ons spaargeld en onze pensioenen slijten weg. Ik geef niemand in het bijzonder hiervan de schuld. We hebben allemaal meegedaan met het wegpraten van de maakindustrie, met het kiezen voor goedkope wegwerpproducten, het gretig opsouperen van onze overwaarde op de hypotheek, het kopen van woekerpolissen, het verlagen van de pensioenpremies, het kopen van Worldonline aandelen. Op de een of de andere manier hebben we allemaal willens en wetens decennialang stukjes van een casino-economie opgetuigd.
Belangrijker dan de vraag of we wel of niet de Euro willen, wel of geen Europese Unie met al dan niet solidariteit met de zuidelijke lidstaten, is eigenlijk welke samenleving en economie en ecologie we willen. Dat is hetzelfde, de omgang met elkaar, het gezamenlijk huishoudboekje en de omgang met de planeet zijn synoniemen van elkaar. In de volgende weblog zal ik die vraag beantwoorden.