Komkommertijd in het avondland

Excuses aan de lezers. Ik was van 10 juli tot 10 augustus op vakantie. Vakantie dat is: niet elke dag mail, geen internet, bijna geen telefoon. Dat is ook uitwaaien op de stranden terwijl mijn dochters de eerste beginselen van surfen onder de knie krijgen, mijn teckel mosselen op laag water zoeken en mijn vrouw en ik de hele wereld doorfilosoferen inclusief de verbouwing van de keuken, van het hoger onderwijs en van de openbare financieen.

De toekomst van de visserij

We waren naar Bretagne. Dat betekent veel wind, teveel regen maar ook genoeg zon. Bretagne dat is drie keer markt in de week met veel streekproducten (Far Breton, Kouign Amann, en Artischokken) en verse vis. Uit nieuwsgierigheid zijn we ook naar de visafslag in Le Guilvinec geweest, de vierde vissershaven van Frankrijk. Duidelijk pleidooi om dagverse vis te eten en niet van de hoge zee. Ik heb hier daadkracht gemist om visafval duurzaam te verwerken. De firma v.d. Groep in Spakenburg maakt biogas van visafval. Ook hebben we de fruitbouw en de producenten van primeurs een hart onder de riem gestoken. Bretagne is trots op haar producten en haar cultuur. Ook de doedelzaken ontbreken niet, maar wat ook opmerkelijk is, is het vermengen van de Keltische basis met balkan en maghreb invloeden. Ook hier kan het eigene gecombineerd worden in een multiculturele melting pot. Je realiseert je ook dat we allemaal minderheden zijn. Zelfs de Chinezen vormen een minderheid in de wereld.

Oorlogmusea: de toekomst van het verleden

De politiek laat je niet helemaal los. Ter voorbereiding van besluitvorming over een Museum over Tweede Wereldoorlog hebben we in Normandie de Memorial in Caen bezocht. Aansluitend hebben Omaha Beach en de Pointe du Hoc bezocht. Die dag hebben we afgesloten met de indrukwekkende begraafplaats in Colleville. Op de terugweg zijn we gestopt in Thiepval voor de slag aan de Somme in 1916. Aansluitend hebben we de Historial de la Grande Guerre in Peronne bezocht. Eenmaal thuis ben ik naar het Airborne Museum geweest en op 29 augustus heb ik een afspraak met de directeur van het bevrijdinsgmuseum in Groesbeek.

Leren van het verleden

In dergelijke herdenkingsplaatsen gaan je gedachten heen en weer tussen het willen begrijpen van het verloop van de veldslag, de ingezette middelen, de plaats in de strategie, de wijze waarop de leiding met tegenslagen omgaat en de mannen op de grond improviseren. Je wilt weten over het leed van de soldaten, en je realiseren dat de menselijke drama’s ook bij de verliezers spelen. En natuurlijk komt er een morele dimensie: “nie wieder”. Maar zoveel musea verder weet ik wel dat we moeten leren van de geschiedenis, maar dat de historici en de meeste politici verdomd weinig handvatten geven over hoe je van de geschiedenis moet leren.

Nu de politici in Europa nationale soevereiniteit boven Europese integratie plaatsen, geven ze eigenlijk  hun soevereiniteit op aan de werking van de financiele markten. Uit angst voro een vermeende Brusselse elite (ja die moet democratisch gelegitimeerd zijn) geven de nationale Haagse elites, feitelijk de macht over het begrotingsbeleid over aan de financiele markten en als uiterst redmiddel de Europese Centrale Bank. Zo leidt een schijngevecht tot een noodverband waar niemand blij over kan zijn.

Christelijke waarden in Oslo

Het drama in Oslo is ons niet ontgaan. Ik heb daar niet veel aan toe te voegen want het meeste wat gezegd is onzin en het helpt niet. Wat niet voldoende is gezegd is dat de meeste jonge doden sociaal-democraten waren, maar vooral jonge mensen. Mensen die naar eer en geweten het beste er van proberen te maken. Breivik heeft me nog niet weten te overtuigen van zijn christelijke of humanistische waarden. Het neerschieten van je (vermeende) tegenstanders is niet bepaald in lijn met de gedachte dat je je tegenstanders de wang toekeert. In lijn met het vorige paragraaf is de strijd tegen de islam ook een schijngevecht (daar kom ik deze week op terug). Zowel de arabische landen als Europa hebben veel problemen van eigen makelij. De schuld op een ander afschuiven draagt niet bij aan de oplossing. In zelfkennis en eigen inspanning is de weg naar de oplossing.